In de vorige blog ‘waarom zou ik een coach inschakelen’ heb ik de drie voornaamste redenen toegelicht die aanleiding kunnen geven tot het beroep doen op een coach. In deze blog sta ik graag stil bij de voordelen van het werken met een coach. Zelf heb ik een coach in het kader van het realiseren van mijn professionele doelen en een therapeut voor het helen van mijn soft trauma’s. Afhankelijk van waar ik behoefte aan heb, zal ik eerder mijn coach opbellen dan wel mijn therapeut en soms werk ik parallel met beiden omdat thema’s overlappen met elkaar.
Wat zijn nu de belangrijkste voordelen van het werken met een coach?
Hoe goed bedoeld je vrienden, je familie, je collega’s je adviseren of oplossingen bedenken voor jou, er zit vaak een projectie van hun eigen angsten, vooroordelen of model van de wereld in. Meestal zijn ze niet geheel belangeloos in jouw situatie en al zeker niet oordeelloos. Dat is helemaal menselijk, daarom dat ik ook de slechtst mogelijke coach ben voor mijn eigen partner. Jouw vrienden en familie steunen jou, geven jou gelijk, kiezen jouw kant of net helemaal andersom, ze vinden dat jij helemaal fout zit en zullen jou wel vertellen wat je nu best kan doen in jouw situatie. Een coach daarentegen kijkt oordeelloos mee met jou, houdt een liefdevolle spiegel voor en gaat met open vragen en coaching modellen jouw probleemsituatie mee doorgronden, jouw aandeel in de situatie blootleggen zodat je een helder perspectief krijgt op de te nemen stappen en hierbij uit je slachtofferrol kan komen.
Een coach gaat samen met jou op zoek naar je talenten, naar jouw hefbomen, jouw kracht, jouw dieperliggende waarden en wat jou drijft in het leven, waar je van in FLOW geraakt. Vaak ben je elk contact met deze hulpbronnen verloren in de loop der jaren omdat er vanuit jouw omgeving vanalles verwacht werd waar je moest aan voldoen. Hierdoor ben je misschien kwijt geraakt wie je echt bent en wilt zijn. Een coach brengt jou terug in contact met deze dieperliggende drijfveren waardoor je een boost in zelfvertrouwen ervaart en je in beweging kan komen of actie durft te ondernemen. Je ontdekt je ware zelf, je wordt diegene die je bedoeld was te zijn en je staat terug in je kracht (om het met een paar cliché zinnen uit de coaching wereld te zeggen
Het doel wat je voor ogen hebt, kan wel eens aanvoelen als een berg waar je onmogelijk overheen kan komen. Onder begeleiding van een coach leer je je doel op te splitsen in concrete, kleine en voor jou haalbare stappen en staat er iemand achter je in de uitvoering ervan. Een coach moedigt jou aan in het realiseren van je doelen, biedt een structuur en stappenplan aan, viert samen met jou de successen en ondersteunt je bij het trekken van lessen uit wat minder goed gaat. Hierdoor ga je de vooropgestelde doelen ook werkelijk realiseren ipv dat ze een vaag punt aan de horizon blijven of een dagdroom om bij weg te dwalen.
Je evolueert van een ‘stuck state’ naar een heuse ‘power state’ met meerdere opties. Waar voorheen de weg doodliep of er geen licht was op het einde van de tunnel, krijg je een ander (vaak verrassend) perspectief op de zaak vanwaaruit je terug opties tot verandering kan ervaren. Je leert ook te denken in opties ipv in noodzakelijkheden en absolute waarheden waar je niet kan van afwijken.
Wat er in het verleden gebeurd is, kan je niet meer veranderen, je kan het alleen accepteren en er leren mee om te gaan. Soms kan gespecialiseerde begeleiding nodig zijn om soft trauma’s uit het verleden te ‘helen’, dan spreken we eerder over therapie ipv coaching. Bij coaching gaan we kijken hoe deze ‘soft trauma’s’ en de daaruit voortvloeiende overlevingspatronen jou vandaag tegenhouden om je doel te realiseren en wat je nodig hebt om hier verandering in te brengen.
Ben jij op zoek naar een coach die deze rugzak mee in rekening weet te brengen, die coacht op een helende manier en jou empowered in het nemen van spannende, maar de juiste stappen? Neem contact op! Samen gaan we gaan op weg!
In de vorige blog ‘zelfcompassie, een feelgood truc voor watjes’, heb je kennis kunnen maken met zelfcompassie en wat dit concreet kan betekenen. Zelfcompassie ontwikkel je niet door er alleen over na te denken of een goed boek te lezen. Je leert het door het stap voor stap te ervaren en regelmatig te oefenen, zodat je er vaardig in wordt. In deze blog ontdek je 3 simpele vragen om zelfcompassie te oefenen. Maar eerst onderzoeken we de vraag: wanneer kan jij wel wat zelfcompassie gebruiken? Want misschien denk je: “zelfcompassie? Dat is een feelgood truc voor watjes!” Lees dan zeker verder!
Op welke gebieden of in welke rol ervaar jij moeite om met zelfcompassie, liefdevol naar jezelf te kijken? Als je deze vraag niet zo onmiddellijk kan beantwoorden, kan je eens luisteren naar de stem van je innerlijke criticus. De innerlijke criticus vertelt wat er volgens hem mis is met jou, welke fouten je hebt gemaakt, wat je beter had kunnen doen of over het hoofd hebt gezien. De favoriete bezigheid van de interne criticus, is vergelijken: jouw vrienden zijn gelukkiger, succesvoller, hebben alles beter voor elkaar. Hij is vaak actief op uiterlijk vlak en zijn stem klinkt veroordelend en absoluut: Jij BENT te dik, jij BENT te dom, te lui, een grote nietsnut, etc… Het oordeel van de innerlijke criticus wordt weerspiegeld in de dingen die je ontevreden maken in het leven. Hoe meer we moeten en niet mogen van onszelf: men mag niet roepen, boos worden, je moet altijd positief blijven, je moet gedisciplineerd zijn, je moet regelmatig sporten, je moet steeds beschikbaar zijn voor vrienden, etc… hoe meer munitie de innerlijke criticus krijgt. Één van zijn belangrijke functies is om de regels te handhaven in jouw leven en jou zo te beschermen tegen kritiek van buitenaf.
Hoe groter jouw kwetsbaarheid op een bepaald gebied, hoe groter jouw interne criticus.
Ga eens na voor jezelf, waar en wanneer valt jouw Innerlijke criticus jou aan en hoe klinkt hij? Wat zegt hij? Wat is er volgens hem mis met jou? Wat voor fouten heb je gemaakt? Wat had je beter kunnen doen? Wat heb je over het hoofd gezien? Wat had je anders moeten doen?
Richt je nu op één onderwerp of thema waarover je niet tevreden bent over jezelf en jezelf niet goed genoeg voelt. Hier ga je over schrijven. Welke gevoelens komen bij je op als je aan dit aspect van jezelf denkt? Probeer hierover zo eerlijk te zijn als je kunt en laat je gevoelens allemaal boven komen zonder oordeel. Voel je emoties precies zoals ze zijn, schrijf ze op. Maak er een verhaal van, van minimum een halve pagina!
Lees luidop wat je hebt geschreven en leer met meer zelfcompassie kijken naar jezelf, jouw ’tekortkomingen’ en naar jouw worsteling aan de hand van deze drie simpele vragen:
Tip: Een leuke is om deze oefening samen met je partner te doen en het verhaal van elkaar te aanhoren. Ik verzeker je, je zal onmiddellijk de ‘compassie’ voelen opborrelen.
– Kristin Neff – zelfcompassie –
Wanneer klanten hun verhaal doen. Wanneer ze mij vertellen hoe zwaar ze het hebben en tegelijkertijd ontzettend streng zijn voor zichzelf, dat ze beter hadden moeten weten, dat ze die of die fout niet hadden mogen maken, etc… stel ik hen graag deze vraag:
Stel dat jouw beste vriend jou vertelt, wat jij mij nu allemaal vertelt, wat zou je tegen hem zeggen?
En hoe zou het nu zijn om dat tegen jezelf te zeggen? Kan je even mild zijn voor jezelf als voor je goede vriend(in)? Kan je voor jezelf deze goede vriend(in) zijn?
Maw, lees je verhaal luidop en stel je voor dat jouw beste vriend jouw verhaal vertelt aan jou. Dat hij zich zo voelt als hoe jij je voelt. De gedachten heeft, die jij hebt en zoals je ze net luidop hebt voorgelezen voor jezelf (bv ik ben te dik, ik kan niks, ik doe ook nooit iets goed… etc…).
Wat zou je tegen deze goede vriend(in) zeggen? Of wat zou een lieve, zorgzame vriend(in) tegen jou zeggen in deze situatie?
Hoe verschilt dit van wat je tegen jezelf zegt? Ben je even hard en meedogenloos in je woorden? En hoe voelt het? Kan je het verschil in effect op jezelf en je goede vriend(in) voelen? Welk verschil in intentie is er?
Het voordeel van tijd, is dat tijd werkt als een filter. Door jezelf te projecteren in de toekomst, blijft de essentie over. Vanuit je oudere, wijzere zelf, kan je even afstand nemen van je struggle waar je nu middenin zit. Je kan voelen wat je jongere zelf nodig heeft. Hierdoor wordt het gevoel vanzelf lichter en kan je mildheid tonen in het hier en nu.
Je kan deze vraag energetisch ankeren, door een tijdslijn uit te zetten: Je staat rechtop en je visualiseert een lijn die voor jou loopt de toekomst in, en achter jou jouw verleden in. Je gaat staan in je oudere wijzere zelf, kijkend naar jezelf in het hier en nu. Je kijkt naar de weg die je hebt afgelegd, de ervaringen die je intussen hebt opgedaan en wat je allemaal geleerd hebt, wat je in het hier en nu nog niet weet.
Wat zeg je vanuit deze positie van oudere wijzere zelf tegen jouzelf in het hier en nu, omtrent de struggle die je ervaart met jezelf?
De intentie van deze vraag brengt de heling: Je hebt als volwassene te leren om een liefdevolle ouder voor jezelf te worden.
Wanneer iemand vanuit zijn oudere wijzere zelf nog heel streng en veroordelend is en geen connectie kan maken met zijn hart en mededogen, schakel ik een dimensie hoger: we projecteren de tijdslijn recht naar het einde, op het sterfbed. Uit onderzoek is gebleken dat wanneer geconfronteerd met de dood, we de echt belangrijke dingen herwaarderen en de minder belangrijke zaken trivialiseren. Het is met die energie dat we naar het hier en nu kijken en voelen of het dan nog zin heeft, waarde toevoegt ons vooruit helpt om zo streng te zijn voor onszelf.
Wanneer ik aan mijn cliënten vraag: “wat wil je het allerliefst voor je kinderen?”, is het antwoord steevast: ‘dat ze gelukkig zijn’. ‘Omschrijf dat eens’, vervolg ik. “Hoe ziet dat eruit? Wat doen ze?”
Hoe wil je dat jouw kinderen hun leven leiden?
Hoe verschilt dat leven met jouw eigen verhaal? Er is geen enkele cliënt die vertelt: ik wil dat mijn kinderen blijven klaarstaan voor anderen ten koste van zichzelf. Ik wil dat dat ze zichzelf te dik en te lelijk vinden en met die gedachte heel de dag rondlopen ook al geeft hen dit een gevoel van minderwaardigheid. Dat ze zichzelf blijven ‘straffen’ voor elke fout die ze gemaakt hebben, want tenslotte hadden ze toch beter moeten weten. Dat ze maar beter hun mening voor zich kunnen houden, want er zit niemand op te wachten. Dat ze op hun tanden moeten bijten wanneer hun lichaam schreeuwt om rust, etc etc… Nee, cliënten vertellen dat ze hopen dat hun kinderen doen wat ze graag doen, dat ze niet vanuit angst reageren, dat ze leren grenzen trekken zodat ze niet in een burn-out terecht komen, dat ze genieten van het leven, etc…
“Als dit niet is wat je voor je kinderen wilt, waarom is dit dan wel goed genoeg voor jezelf?”, vraag ik. Het mooiste geschenk dat we onze kinderen kunnen geven, is ze ‘voorleven’ wat genieten van de kleine dingen betekent, wat ‘gelukkig’ zijn betekent, hoe we met veerkracht in het leven kunnen staan ipv met chronische stress etc… kinderen leren niet van wat hun ouders zeggen dat ze moeten doen, wel van wat hun ouders hun ‘voordoen’. Wil jij dat jouw kinderen wel aardig zijn tegen zichzelf, zichzelf gunnen om te rusten, te genieten, etc… begin bij jezelf. Gun jezelf diezelfde vriendelijkheid, diezelfde rust en geluk als wat je jouw kinderen toewenst. Wees lief voor jezelf, zodat zij ook kunnen leren lief te zijn voor zichzelf.
Mededogen, mildheid voor jezelf, zelfempathie, zelfliefde betekent in essentie dat je voor jezelf die fijne, ondersteunende vriend(in) of ouder bent. Maw zelfcompassie betekent dat je liefdevol aanwezig bent zoals je voor een goede vriendin of voor jouw kind aanwezig zou zijn. Puur door je vriendelijke nabijheid, je luisterend oor en oprechte betrokkenheid kan een ander zich getroost en minder eenzaam voelen. Zelfcompassie houdt in dat je dit toepast op jezelf ipv hard te zijn of je eigen pijn te negeren (bron Hartvol – Marlou Kleve)
Wat betekent ‘zelfcompassie’?
vroeg ze mij met volgende ondertoon: “Wat een onzin, alsof een beetje medelijden met mezelf en zelfliefde mijn problemen gaat oplossen?!” Voor alle duidelijkheid dat laatste zei ze niet letterlijk dat was de interpretatie van mijn interne criticus. Mijn interne criticus ging nog even verder: “Ja Twiggy, wat betekent dat mild zijn voor jezelf en jezelf graag zien? Weet jij wel wat het écht wilt zeggen? Is het niet gewoon een ‘feelgood truc’ voor watjes? Ik ben benieuwd hoe je je hieruit gaat praten?“
Herkenbaar die stem van de innerlijke criticus?
Gelukkig is er een bron waar ik steeds naartoe kan, waar mijn kwetsbaarheid het grootst is. Mijn interne criticus heeft er veel werk mee ;-). Met name ‘mijn rol als moeder‘. Meer dan gelukt, voel ik mij mislukt als moeder. Veel ruimte dus om te oefenen met zelfcompassie.
Ik vertel haar wat ‘zelfliefde’ voor mij betekent in mijn rol als moeder. Ik heb een groot oordeel over ‘roepen’ tegen je kinderen: het boezemt je kinderen angst in, het verbreekt de verbinding, het is een teken van zwakte en machteloosheid, je verliest respect van je kinderen, etc… kortom, mijn onderliggende beperkende overtuiging is:
“Als ik roep tegen mijn kinderen, BEN ik een slechte moeder”
De realiteit is dat ik vaker dan me lief is, roep tegen mijn kinderen omdat ik zelf moe ben, omdat ik na een paar keer vriendelijk te vragen om iets op te ruimen, mijn geduld kwijt ben. Omdat ik eigenlijk boos ben op mijn man maar het met hem niet uitgepraat krijg en de kinderen op het verkeerde moment een vraag stellen, etc…
“Nee, dat geloof ik niet”, zei ze. “Jij roepen?” “Het lijkt alsof jij een engelengeduld hebt”… “yeah right”, zei mijn interne criticus, “dan ken je haar nog niet goed, je moest eens weten”
“Ja toch niet, ik ben ook maar een mens”, zei ik. Maar wanneer dit gebeurt en mijn interne criticus het overneemt, kan ik twee dingen doen: wegkwijnen onder zelfbeklag, slachtofferschap en schuldgevoel of zelfcompassie uitoefenen. Ik kies voor het laatste en voor mij werkt het best met ‘Honnoponno’, het hawaiiaanse vergevingsritueel wat je uitoefent met de 4 zinnen: I’m sorry, please forgive me, I thank you and I love you. Het spijt mij dat ik geroepen heb, vergeef me alsjeblief, dank je voor de lessen die je me komt brengen die ik nog heb te leren, hiermee kan ik aan de slag en ik hou van jou, ondanks dat je geroepen hebt.
Door met mildheid en mededogen naar mezelf en mijn gedrag te kijken, val ik niet langer samen met mijn gedrag:
Ik HEB geroepen, maar dat maakt nog niet dat ik een ‘slechte moeder’ BEN.
Ik kan heel de dag verbindende dingen gedaan hebben met mijn kinderen, dingen die van mij een goede moeder maken en toch blijven vastzitten in die ene ‘misstap’ van roepen. Door met zelfliefde naar dit gedrag te kijken, relativeer ik het ‘aandeel’ roepen, kan ik aan mezelf bevestigen dat ik maar een mens ben, dat ik wel een goede moeder ben en dat de verbinding door dit roepen niet verbroken is. En elke dag opnieuw zet ik mij in, doe ik mijn best om mijn kinderen de beste versie van mezelf te geven: maw als ik roep omdat ik moe ben, ga ik daar op handelen en minder hooi op mijn vork nemen, als ik roep omdat ik ruzie heb met mijn man, ga ik dat eerst oplossen ipv het op mijn kinderen uit te werken, etc… als ik roep omdat mijn kinderen niet luisteren naar de ’taakjes’ die ik hen geef, kijk ik bij mezelf of ik het op een andere manier kan vragen of consequenter hierin zelf kan zijn waardoor de situatie niet escaleert.
Op die manier neem ik wel verantwoordelijkheid voor de situatie en het effect dat ik neerzet, maar vanuit zelfliefde ipv vanuit zelfverwijt en oordeel.
Zelfliefde of zelfcompassie beoefenen is verre van een ‘feelgood truc’ voor watjes. Integendeel, het is je eigen ‘pijn’ onder ogen zien maar op een liefdevolle manier ipv de pijn weg te drukken, jezelf te veroordelen voor een fout die je gemaakt hebt of jezelf op te sluiten in zelfbeklag. Hierdoor kan de energie blijven stromen, ontwikkel je meer veerkracht, verbondenheid met jezelf en anderen en kan je beter tegenslagen verwerken.