Twiggy, mag ik jou een vraag stellen?”
“Zeker”, lieve klant, “vraag maar…”
“Heb jij veel vrienden?”
Ik zou mezelf niet beschouwen als iemand met véél vrienden, maar wel met waardevolle vriendschappen. Of alleszins, daar streef ik naar: om de vriendschappen die ik onderhoud waardevol te houden.
“Ik zie jou regelmatig op Instagram verschijnen met je vrienden. Zelf heb ik eigenlijk niet zoveel vrienden en het voelt ook alsof ik degene ben die die vriendschappen moet blijven onderhouden… alsof ik telkens het initiatief neem en het initiatief nooit van de andere kant komt…”
Dat laatste gevoel ken ik ook heel goed, lieve klant… en net van die vriendschappen neem ik meer en meer afscheid.
“Maar blijf je dan niet achter met een eenzaam gevoel?”
Nee, helemaal niet. Een vriendschap die enkel ‘afleiding’ of ‘invulling’ is, voelt als snel heel leeg of eenzaam. En dat is voor mij de maatstaf: met welke energie ga ik naar huis na tijd doorgebracht te hebben met die vriend(en)? Dit wil niet zeggen dat de gesprekken altijd over vrolijke dingen moeten gaan. Integendeel, het gaat over de wederzijdsheid in de relatie. Stroomt de energie in twee richtingen of is het éénrichtingsverkeer, keer op keer?
Dus nee, ik heb geen volgepropte weekends vol sociale contacten—dat put mij trouwens ook heel erg uit. Ik koester juist mijn lege weekends…
Misschien herken je dit allemaal wel: naarmate de jaren vorderen, lijkt het steeds moeilijker om bestaande vriendschappen te onderhouden of nieuwe te maken. Werk, gezin en verantwoordelijkheden nemen veel ruimte in. Toch zijn vriendschappen – juist op latere leeftijd en weliswaar de juiste vriendschappen – van onschatbare waarde voor je energie, veerkracht en levensplezier.
Goede vrienden zijn spiegels, klankborden en steunpilaren. Ze helpen je relativeren, lachen, groeien en herstellen na een moeilijke dag. Onderzoeken tonen aan dat sterke sociale verbindingen bijdragen aan een langer, gelukkiger en gezonder leven. En dat eenzaamheid even dodelijk is als roken… de moeite waard dus om je vriendschappen een energieboost te geven. Maar dit kan in onze drukke levens een hele uitdaging zijn…
Op jonge leeftijd ontstaan vriendschappen vaak vanzelf: op school, in de sportclub of via gezamenlijke hobby’s. Op latere leeftijd verandert dat. Je leven krijgt andere prioriteiten, je netwerk versnippert, en soms groeien mensen uit elkaar door verschillende levensfases, overtuigingen of interesses.
Misschien worstel je net als vele van mijn cliënten met deze vragen:
Maak het bespreekbaar
Durf te vragen: “Hoe gaat het écht tussen ons?”
Net zoals in een liefdesrelatie loont het om af en toe stil te staan bij de band die jullie delen. Benoem wat je waardeert én wat je mist. Durf ook een vriendschap los te laten, als jullie uit echt elkaar zijn gegroeid.
Plan bewust tijd in
Wacht niet tot het ‘toevallig’ uitkomt.
Zet een moment vast in je agenda voor een wandeling, koffiedate of telefoongesprek. Korte, regelmatige contactmomenten zijn vaak waardevoller dan zeldzame, grote uitjes.
Wees eerlijk over je behoeften
Geef aan wat voor jou belangrijk is in de vriendschap, zonder verwijten.
Misschien heb je behoefte aan meer diepgang, of juist aan luchtige ontspanning.
Sta open voor nieuwe connecties
Koester je inner circle
Investeer in die paar mensen bij wie je jezelf mag zijn.
Kwaliteit boven kwantiteit: het gaat niet om het aantal vrienden,
maar om de echtheid van de connectie.
Vriendschappen vragen aandacht, zoals met elke relatie,
vanzelf gebeurt het niet in ons drukke leven en met al die ballen die we in de lucht houden.
Maar je krijgt er zoveel voor terug.
Ze zijn een bron van energie en verbinding.
Wees de vriendschap die je zelf graag zou ontvangen
Maak vandaag nog ruimte voor die ene vriend(in) – een berichtje, een afspraak, of bied een luisterend oor.
Deze kleine gebaren maken een wereld van verschil en kunnen zo betekenisvol zijn voor jezelf en de ander.
Dit artikel werd oorspronkelijk geschreven in 2017, maar de inzichten zijn vandaag de dag nog steeds relevant. We leven nog altijd in een tijd waarin het belangrijk is om bewust stil te staan bij de balans tussen werk en ontspanning, zelfs tijdens onze vakanties. Laat je inspireren door deze terugblik en ontdek hoe je de kunst van het ‘niks doen’ kunt omarmen voor een meer ontspannen leven.
Afgelopen week was ik op een netwerk event waar enthousiast heen en weer verteld werd over onze mooie vakantiebestemmingen, de indrukken die we hadden opgedaan en de absolute aanraders om te bezoeken. Het enthousiasme werd echter snel overstemd door de verhalen van hoe druk we het in de aanloop van de vakantie nog hadden gehad, hoe we onderweg naar de vakantiebestemming toch nog telefoon kregen, hoe we onze vakantie onderbraken voor het buitenlands bezoek dat we absoluut nog moesten ontvangen en hoe we toch ook maar vakantie namen en thuis bleven om in alle ‘rust’ bij te werken. Dit werd door de andere druk bezette netwerkers met veel begrip en herkenning onthaald dat het toch eens goed kon zijn om rustig bij te werken en dat dit ook een vorm van vakantie was.
HELP, dacht ik, dit is zo herkenbaar… en toch echt een evolutie van de laatste jaren. Vroeger werkten we toch rustig bij, in aanloop van de vakantie en werkten we rustig in, na de vakantie? Waar zijn deze tijden naartoe?
Ik moet niet verder kijken dan naar mezelf om te weten dat ik er ook schuldig aan ben. Ik verlangde al lange tijd naar mijn 4 weken vakantie, waarvan we 2 weken naar Noorwegen zouden gaan. De laatste vrijdagavond heb ik nog tot 22u zaken ‘afgewerkt’. ‘Als ik dit nog afgewerkt heb, kan ik rustig op vakantie vertrekken‘, zeg je dan tegen jezelf.
En dan het fenomeen van ‘erin komen’ in je vakantie (of voor de workaholics onder ons: het fenomeen van ‘afkicken’ van je werkverslaving ;-)):
Je ‘werkt’ dan wel niet meer, ah nee, want je bent mét vakantie, maar je werkt nog wel hard door, zij het op een ander vlak. In het begin valt het niet zo op: Je ‘werkt’ hard om alles ingepakt te krijgen, wat een hele planning was deze keer met een beperkte kofferruimte en alle weersomstandigheden in het verschiet, in combinatie met een sociaal drukbezet weekend voor je zondagnacht vertrekt. Dan kom je toe op je vakantiebestemming en start de volgende planning en organisatie: hoe gaan we het maximum uit 14 dagen Noorwegen halen? Wat willen we zeker gezien en gedaan hebben? De ‘fear of missing out’ hadden we vergeten thuis te laten ;-). Gelukkig komt op een bepaald moment de ‘noodrem’, die ons aanspoort om gewoon eens lekker niks te doen. Vroeger zou ik hier niet naar geluisterd hebben, onder het motto ‘slapen doe ik wel als ik dood ben’ (echt waar, Jezus als ik hieraan terug denk…). Nu niet meer, nu kan ik het effect van heerlijk niksen wel appreciëren als levende mens en kom ik tot de vaststelling dat op tijd en stond eens goed niksen, alleen maar de ‘kwaliteit’ van het leven verhoogt en je intenser laat genieten.
Vanwaar komt die drang toch om steeds in ‘activity modus’ te blijven, zelfs op vakantie?
Ik zie hetzelfde fenomeen bij klanten in burn-out: ze zijn dan wel niet aan het ‘werk’, maar stoppen met ‘hard werken’, doen ze allerminst. Ze gaan door op andere terreinen in hun leven uit een (misplaatst) schuldgevoel, een verantwoordelijkheidsgevoel of een schaamtegevoel naar hun omgeving toe. Ze houden grote kuis, verslinden massa’s boeken, rijden met hun familieleden overal naartoe, sommigen bouwen zelfs een nieuw huis, want nu hebben ze er ’tijd’ voor en ze voelen zich zo schuldig als ze ‘niks’ doen. Terwijl wat hun te doen staat, is juist ‘niks’.
Een vlucht uit de realiteit, bang voor confrontatie met zichzelf, anderen willen pleasen en angst om iemand teleur te stellen, een behoefte aan ‘zinvolheid’ of ‘zingeving: ‘ik doe, dus ik ben’, … (vul zelf maar in); allemaal onderliggende redenen voor deze ‘activity drive’ bij velen van ons. Het paradoxale is dat het continu ‘bezig zijn’, ons leidt naar datgene wat we net niet willen: confrontatie met onszelf en onze eigen ‘begrensdheid’, anderen én onszelf teleurstellen omdat het niet kunnen ‘nee’ zeggen, leidt tot beloftes die we niet langer kunnen nakomen, en ‘betekenisloosheid’ omdat het continu ‘bezig’ zijn telefoon, mail, etc… ons tegenhoudt om kwaliteitsvolle aandacht aan onze dierbaren te geven.
Conclusie en ‘note to self’: Vakantie nemen, hoe doe je dat?
En uiteraard geldt het beoefenen van de kunst van het ‘dolce far niente‘, niet alleen voor tijdens de vakanties. Maar doe op tijd eens ‘niks’ het ganse jaar door. Exact wat ik nu ga doen voor de rest van deze laatste zondag van mijn vakantie. Wie doet er mee?
Het nieuwe jaar is begonnen. Veel voornemens en grootse plannen zijn gemaakt. Als je maar voldoende wilskracht hebt, zal het je lukken om deze vol te houden, zeggen we tegen onszelf. Vol goede moed beginnen we eraan en op Blue Monday komt de confrontatie: goede voornemens zijn mislukt.
We hebben onze goede voornemens proberen vol te houden op WILSKRACHT, door tegen onszelf te zeggen dat we MOETEN volhouden. Maar onder druk van de dagelijkse realiteit zijn we vervallen in oud gekend gedrag. We geven onszelf naar ons voeten omdat we zo zwak waren dat we het niet hebben volgehouden, dat we een loser zijn. Die negatieve self-talk van onze interne criticus gaat ons zeker niet in beweging krijgen, die gaat ons eerder verlammen en het gevoel geven ‘ach het maakt toch niks uit, het is hopeloos, het lukt met toch niet’… weg goede voornemens en volgend jaar zeggen we: ik doe niet mee aan goede voornemens… Je voelt je onmachtig ipv wilskrachtig.
In deze blog deel ik de 3 secret ingredients, nodig om je doelen te realiseren vanuit energie.
Wil je ontdekken wat mijn voornemens zijn en hoe ik die secret ingredients toepas op mijn voornemens, beluister de podcastaflevering ‘de mythe van wilskracht’
Veel van wat we doen, gebeurt automatisch en onbewust. Of het nu reflexmatig grijpen naar je smartphone of naar een koekje of een sigaret is, het principe dat erachter zit, is hetzelfde. We staan er niet bij stil, het gebeurt gewoon. De trigger wordt afgevuurd: de prikkel ‘zin in een koekje’, of de gezellige sfeer die uitnodigt tot een sigaret of een drankje en het automatisch grijpen ernaar, schiet in gang. Alhoewel je WEET dat het niet goed voor je is, lijken je hersenen te zeggen, doe het toch maar en verlicht je spanning, zeker wanneer je onder druk of stress staat. Weg vrije keuze, weg wilskracht.
Ons brein is niet geprogrammeerd om op wilskracht nieuwe gedragingen aan te leren. De oude programmaties zijn te sterk en er is dus nood aan programmatie van nieuwe patronen. Echte keuzevrijheid in gedrag vraagt het herprogrammeren van ons brein. Dit vraagt tijd en oefenen, oefenen, oefenen. Gedragsverandering is moeilijk, het kost ons ook energie om deze gewoontepatronen te doorbreken.
Het is niet voldoende om gewoon nee tegen het oude te zeggen om verandering te krijgen, er moet ook een JA tegen een nieuwe realiteit aanwezig zijn. Een simpel voorbeeld is stoppen met roken: nee zeggen tegen de ongezonde sigaret (dat ze ongezond is weet je wel, maar dat is onvoldoende om te stoppen met roken) en Ja kunnen zeggen tegen het beeld van jezelf, gezond en fit, met frisse longen en witte tanden.
Vervolgens ga je positieve strategieën en dagelijkse rituelen inbouwen, zoals telkens wanneer de drang voelt opkomen om te roken, drink je een glas water, wandel je het blokje om, focus je op je ademhaling en op de gedachte dat ook deze drang voorbij gaat.
Positieve rituelen vertrekken vanuit een connectie met een belangrijke onderliggende waarde, waardoor ze energie geven ipv kosten om gedrag te veranderen.
Uit onderzoek blijkt dat succesvolle professionals, met ‘highly demanding’ jobs, burn-out voorkomen, net door het installeren van specifieke routines die ervoor zorgen dat ze zichzelf regelmatig kunnen ‘opladen’. Na verloop van tijd wordt het ‘ritueel’ vanuit die verbinding een automatisch gedrag en dit zonder dat het ons veel energie kost. Integendeel, we krijgen er energie van!
Zoek mensen op die het jou hebben voorgedaan, die jou aanmoedigen en die jou ondersteunen in het realiseren van je doelen. Je hoeft het ook niet allemaal alleen te doen.
En nu jij! Kick-start your 90 dagen journey
Wil jij een praktisch stappenplan om dit allemaal concreet in de praktijk tee brengen? Vollg de vier stappen naar meer focus en balans om jouw voornemens om te zetten naar een nieuwe realiteit en een nieuwe jij. Beluister de podcastaflevering van overwhelm naar focus, lees blog van overwhelm naar focus en vraag het bijbehorende e-book aan voor slechts 12 euro en ga onmiddellijk concreet aan de slag (link naar twiggy@energy-coach.be toevoegen) met de volgende vier stappen:
Wat wil je voor jezelf? Wat is jouw intentie? Schrijf die uit alsof die er al is. Maak er een film van met jou in de hoofdrol.
Maak connectie met je innerlijk kompas. Waarom is het belangrijk voor jou om deze intentie te realiseren? Wie zal je zijn? Wat is het beeld dat je van jezelf hebt en wat is het beeld dat anderen van jou hebben.
Vertaal dit in een CAN DO verhaal. Gedachten komen en gaan, dus ook jouw gedachten dat het je niet zal lukken. Zorg dat je tegenover jouw can’t do verhaal, jou can do verhaal geschreven hebt, wat je luidop tegen jezelf kan voorlezen, elke keer de twijfel toeslaat. Dit zal krachtiger werken op jouw motivatie dan wilskracht.
Installeer micro dagelijkse rituelen, die je gaandeweg uitbreidt. Begin klein, maar begin. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat mensen die strategieën en rituelen inzetten om hun gedrag te veranderen, hier het meest succesvol in zijn! je gaat niet elke dag motivatie hebben, maar een ritueel wordt onderdeel van je dagroutine, net als tanden poetsen. Herhaal gedurende 90 dagen, dit is voldoende om je brein te herprogrammeren.
Ik ben met veel plezier jouw spreekwoordelijke shot onder de kont, de sponsor op de eerste rij, jouw stok achter de deur, jouw aanmoediger, jouw milde stem, want je hoeft niet alles alleen te doen.
Ik schakel ook een coach in voor het realiseren van mijn doelen. Dit jaar wil ik echt de basis gelegd hebben voor mijn eerste boek en heb ik al hulp ingeschakeld voor de content creatie, het schrijf- en marketingproces. Alsook iemand die mij heel enthousiast, en toch kritisch inhoudelijk gaat challengen.
Check de blogs waarom een coach inschakelen en de vijf voordelen van het inschakelen van een coach.
Waar wacht jij nog op? Maak vandaag nog je afspraak!
“Ik voel geen connectie met anderen, zei hij. Het lijkt alsof ik toeschouwer ben in mijn eigen leven. Ik zie mensen die gezellig samen zijn, plezier hebben en ik doe mee, maar ik voel het niet.
Het lijkt alsof ik niet in staat ben tot een echte diepgaande connectie. Hoe komt dat toch? Zelfs als ik mijn kinderen bij mij heb, ben ik precies een toerist die passeert in hun leven. Ik zie andere papa’s spelen en hun kinderen knuffelen en ik doe dat ook wel, maar omdat het moet, niet omdat ik een echte connectie voel. En wat ik mij afvraag, is wat mij dan tegenhoudt om die diepgaande connectie tot stand te brengen en hoe doe je dat? Ik vraag me af of ik het kan? Wil je het, vraag ik hem? Ja, zegt hij, Ik wil ‘verdieping’ in mijn leven, ik wil VERBINDING kunnen voelen. Soms lijkt het alsof hier de enige plek is, waar ik mijn masker durf afzetten en met jou voel ik wel verbinding.”
Laat ons eens kijken naar VERBINDING, zeg ik en ik gooi mijn blokjes op tafel. He knows the drill ondertussen en kiest een manneke voor zichzelf. “Dit ben ik”, zegt hij en
Wat houdt mij tegen om diepgaande verbinding te voelen in mijn relaties met anderen?
Ik vraag hem om alle elementen die met dit vraagstuk te maken hebben, in kaart te brengen, om er een map van te maken. Je hoeft het niet mooier of beter te maken dan het is, maak gewoon ruimte voor datgene wat er is, zonder iets te willen oplossen, vraag ik
Hij kiest het paarse blokje, dit staat voor TIJD zegt hij, het bewust tijd maken voor diepe connecties. Ik zit middenin een ratrace al maanden, misschien wel jaren en ik maak er geen tijd voor. Ik ben 6 maanden geleden in een boek begonnen en heb het nog steeds niet uit. Ik maak geen tijd om diepe connecties te ervaren.
MIJN BREIN houdt mij tegen en legt een blauw blokje neer. Ik kan ontzettend goed RATIONALISEREN, hierdoor blijft alles lekker veilig op een afstand. Als je rationaliseert, hoef je niet naar je gevoel te gaan. En toch lijkt het alsof ik heel goed over mijn gevoelens kan praten, maar ook hier weer praat ik, niet geconnecteerd met mijn dieperliggende gevoelens.
MIJN EIGEN NEGATIEVE MINDSET, vervolgt hij en legt een zwart blokje neer. Ik zie alleen maar hindernissen en problemen. Maar dat is wel al gebeterd, sinds onze gesprekken. Maar ik zou me nog meer mogen focussen op wat goed gaat.
Eigenlijk ben ik mijn eigen grootste rem, concludeert hij, om verbinding te kunnen ervaren met anderen.
En wat betekent verdieping, verbinding voor jou?
Stel dat je het zou hebben, wat zou het betekenen en hoe zou het eruit zien in je leven, vraag ik.
Hij voegt twee kleine blokjes toe, dit zijn mijn kinderen zegt hij en verdieping zou betekenen dat ik bewuster dingen zou doen samen met mijn kinderen. Samen activiteiten doen, die het geluk van ons als gezin zou vergroten en daarin zou ik verbinding ervaren. Ik zou meer neerdalen naar hun niveau en meer een speelpapa zijn. Ik ben teveel een oude ziel. Die verbinding kunnen ervaren, is het meest waardevolle wat er is voor mij, dit bepaalt de zin van mijn leven.
Verdieping is het tegenovergestelde van sociaal wenselijk gedrag en vertellen wat ik denk dat anderen willen horen. Ik ben een groot stuk van mijn leven niet mezelf kunnen zijn. Ik wil niet langer dat sociaal wenselijk gedrag stellen. Ik wil meer mezelf kunnen zijn...
Ik wil een boek kunnen lezen, beter weten wie ik ben en tegelijkertijd voel ik, door hier nu zo bij te stil te staan, dat het eigenlijk niet meer slecht met me gaat…
En daar begint het mee hé, zegt hij… met contact maken met wat je voelt en dat leren benoemen… hij kijkt me aan, hij schiet vol en voelt de verbinding die hij net heeft gemaakt met zichzelf… nu snap ik het, zegt hij
Verbinding met jezelf is de start voor een diepe verbinding met anderen …
Ik blijf aanwezig, zonder woorden maar vol verbinding … dankbaar getuige te mogen zijn van datgene wat er gebeurt als je de ruimte laat aan datgene wat er is, zonder iets te willen oplossen.
Ben jij op zoek naar meer verbinding met jezelf en anderen? Neem contact op, dan gaan we samen gaan we aan de slag.
Hoe weet je of klaar bent om terug te keren naar het werk na burn-out? Het is een vraag die niet zomaar te beantwoorden is. Er is geen checklist die je kan afvinken en dan is het klaar. Het is voor ieder individueel verschillend. In deze blog geef ik vier indicaties mee voor jezelf dat de energie meer in balans is, de veerkracht aangesterkt is, en er ruimte is om zaken bij op je bord te nemen. Ik geef je de keerzijde mee bij elk signaal, mn wat is een indicatie dat je er bijgevolg nog niet klaar voor bent. Dit wil niet noodzakelijk zeggen dat je je re-integratie niet kan opstarten, wel dat je alert moet blijven op je grenzen en op de signalen die je lichaam je geeft.
Signaal 1: Fysiek
Wat zegt jouw lichaam? Ben je fysiek hersteld?
Je hebt lange tijd roofbouw gepleegd op je lichaam door het onvoldoende te voeden, te weinig te laten rusten en er te weinig (of soms te extreem als overcompensatie maar waardoor je het in feite nog erger maakte) mee te bewegen. ZELFZORG is een belangrijk aspect in het herstel bij burn-out. Zelfzorg begint bij zorg dragen voor je fysieke lichaam. Het lichaam is je benzine, je motor die zorgt voor de hoeveelheid energie die je nodig hebt om de dagelijkse beslommeringen met de glimlach aan te kunnen.
Hoe is dat vandaag? Hoe goed zorg je voor lichaam? BE REAL about it. Slaap je terug rustig? Is je slaapkwaliteit in orde? Eet je gezond, beweeg je voldoende en rustig (niet extreem)? Hoe goed zijn die routines ingeslepen? Maw hoe snel komen ze onder druk van de dagelijkse realiteit weer in het gedrang omdat ze nog onvoldoende op je prioriteitenlijst staan? Want dat zal de uitdaging zijn, eens je terug aan het werk bent.
Denk je bij het lezen hiervan, dat zit wel goed, ik weet hoe belangrijk dit geweest is voor mijn herstel en ik luister ondertussen echt wel naar de signalen van mijn lichaam en ik rust op tijd of wanneer mijn lichaam ernaar vraagt ZONDER SCHULDGEVOEL… Dan is dit indicatie nr 1 om je re-integratie aan te vatten.
Signaal 2: Mentaal
Toen je uitviel door je burn-out, leek het alsof je hersenen waren uitgevallen. Je kon je moeilijk concentreren. De kleinste taken organiseren, lukte niet meer. Je vergat je afspraken en jouw organisatievermogen was compleet weg. Relativeren of creatieve oplossingen bedenken voor je problemen lukte niet meer. Je zat vast in je stressbrein.
Vandaag begin je terug te plannen en te organiseren. Je hebt weer ideeën voor projecten (privé en/of professioneel) en kan er van genieten om ermee bezig te zijn. Je voelt zelfs dat plannen en organiseren je stress emmer helpt leeg te maken. Het geeft je een doel, energie én zingeving. Eens je terug aan het werk bent, komt hier nog een planning en doelstellingen bovenop. Het gevaar schuilt erin wanneer je stiekem hoopt om je oude zelf ‘die superwoman of superman’, terug te vinden na je burn-out. Het allerbelangrijkste is dat jij nu weet te DOSEREN en balans te houden ipv alle ballen in de lucht te houden. Hoe lukt dit voor jou?
Signaal 3: Emotioneel
Een werkgerelateerde burn-out wordt gekenmerkt door sterke aversie gevoelens tav het werk. Cliënten spreken over braakneigingen wanneer ze nog maar denken aan het werk. Ze voelen zich misselijk wanneer ze voorbij het werk rijden of ervaren grote spanning, angst en paniekgevoelens wanneer ze fysiek moeten langs gaan op het werk. Het spreekt voor zich wanneer deze heftige emoties tot uiting komen via het fysieke lichaam dat je er niet klaar voor bent om terug te keren. Anderzijds duidt dit ook op het traumatische aspect van het uitvallen door burn-out. Voor veel mensen is het moment van uitvallen, zeker wanneer dit tijdens het werk gebeurt (ik stortte in op het werk, ik kon niet meer stoppen met huilen, ik lag op de grond te wenen met mijn collega’s rond mij, ik kreeg niks meer gezegd aan de telefoon en mijn collega’s keken mij aan, etc…), een traumatische ervaring.
Wanneer je nog vastzit in het slachtofferverhaal: het is de schuld van mijn manager, mijn collega, de werkdruk, etc… en je voelt nog fel de frustratie, boosheid, onmacht, verdriet, etc… tav wat er gebeurd is, dan is dit een tegenindicatie om terug te keren. Je moet deze gevoelens beschouwen als een groot ‘DO NOT ENTER’ bord, zelfs wanneer je je fysiek en mentaal fitter voelt. Het betekent dat je nog in een posttraumatische stress gevoel zit en er nog geen volledige posttraumatische groei of heling heeft plaatsgevonden.
Ben jij door het proces van posttraumatische groei gegaan? Heb je geleerd welke patronen er mee voor gezorgd hebben dat je in die situatie bent terecht gekomen en hoe je hier in de toekomst anders mee kan omgaan (want ja, je leidinggevende gaat niet veranderen, de problemen in de organisatie zijn niet miraculeus opgelost, etc…)? Ervaar je meer rust en zelfvertrouwen wanneer je je grenzen aangeeft? Ervaar je terug plezier en ontspanning uit contact met anderen en kijk je ernaar uit om je collega’s terug te zien? Dan is jouw emotionele veerkracht aangesterkt en kan dit een goed signaal zijn om aan je re-integratie te beginnen.
Signaal 4: Spiritueel
Wanneer het idee om terug te keren, helemaal komt vanuit jouw inner gut en niet omdat je denkt dat het moet omwille van de omgeving, dan is dit zowat de belangrijkste indicatie dat je er klaar voor bent. Wat bedoel ik hiermee? Wanneer je met lijf en rede, met gevoel en verstand kan zeggen: ik ben klaar om terug te keren, ik heb er zelfs goesting in.
Niet omdat je tegen jezelf nog aan het zeggen bent: ik zou nu toch wel moeten terugkeren, want thuis blijven zitten is ook niet de oplossing of anders gaat mijn schoonmoeder weer opmerkingen maken bij het volgende bezoek. Wanneer het idee om terug te keren, voortvloeit uit een stem die gevoed wordt door angst en onzekerheden, ben je echt niet klaar.
Wanneer is dat? hoor ik je vragen. Dat voel je, want dan is er een diepere rust die over je heen hangt. Dit betekent niet dat je geen vragen of onzekerheden meer zal hebben, maar wel dat je vanuit je innerlijk kompas voelt dat het ok is voor jou en niet omwille van trachten te voldoen aan de verwachtingen van de omgeving.
Wanneer jij je fysiek, mentaal, emotioneel én spiritueel weer klaar voelt om aan de slag te gaan, dan is het je huisarts die het finale groene licht geeft. Vervolgens start er een nog een wettelijke procedure voor re-integratie. hiervoor neem je best contact op met je werkgever om de vervolgstappen te zetten.
Schrijf je in voor de workshop: terugkeren naar het werk na burn-out.
Check de energy kalender voor nieuwe data.
Merk je dat je er nog niet helemaal klaar voor bent en wil je hiermee individueel aan de slag?
Neem contact op voor een traject op maat en ik begeleid jou graag naar een succesvolle re-integratie in je job.
In deel 1 van de blog ’tot hier en niet verder’, kon je lezen hoe je ‘(on)gezonde grenzen ontwikkelt en waarom het zo belangrijk is om je grenzen aan te geven. In deze blog ga ik dieper in op hoe je concreet een gezonde grens trekt en op een verbindende manier communiceert.
Stap 1 : een gezonde grens trekken, begint met het VOELEN van jouw grens.
En daar wringt het schoentje al. Je voelt het niet eens omdat je al heel lang geleden hebt geleerd om maar niet te voelen, je aan te passen, jezelf weg te cijferen. Je hebt dus opnieuw ZELFBEWUSTZIJN te ontwikkelen. Terug contact leren maken wat jou energie geeft, wat belangrijk is voor jou. Welke waarden zijn belangrijk in je leven en hoe wil je hiernaar leven? Het betekent zelfliefde en zelfcompassie ontwikkelen om hiervoor te kiezen en nee te zeggen tegen een verzoek van buitenaf. Een verzoek wat niet (meer) bij je past.
Een tweede belangrijke manier om meer ZELFBEWUSTZIJN te ontwikkelen, is terug contact te maken met je fysieke lichaam en te leren voelen wat daar te voelen is. Wanneer iemand over je grenzen gaat, voel je dit ergens in je lijf: je verstijft, je krijgt een krop in de keel, je voelt het kolken vanbinnen, je darmen beginnen te borrelen… JOUW LICHAAM REAGEERT. Wat er gebeurd of gezegd geweest is, blijft op jou plakken. Je blijft erover piekeren en in je hoofd houd je allerlei conversaties met jezelf over wat er gebeurd is.
✏️ Pak pen en papier en schrijf hierover gedurende 10 minuten: Wat precies heeft jou geraakt? Wat doet dit met jou? Welk gevoel heb je hierbij? Waar heb je echt behoefte aan? Wat zou je willen zeggen, etc… op die manier word je je meer en meer bewust van waar nu precies jouw grens ligt en wanneer die geraakt wordt.
Stap 2 : communiceer jouw grens op een verbindende manier, zonder verwijten naar de ander
Ook al lukt het jou misschien niet op het moment zelf, je mag er altijd later op terug komen en alsnog aangeven waarmee je zit. Zeker in het begin, heb je eerst voor jezelf klaarheid te brengen in wat er nu precies in jou is omgegaan en waar je behoefte aan hebt.
Heb je hier helderheid over, communiceer jouw grens volgens de volgende vier stappen:
Ik voeg er graag een vijfde stap aan toe, die niet echt een aparte stap is, maar meer de energie waarmee je jouw grens communiceert en dat is :
👉 Bijv: je vriend klaagt steen en been over zijn werk, maar doet er niks aan en jij hebt het helemaal gehad hiermee want het verhindert om te genieten van een ontspannen moment met je beste vriend. Zeg dan: lieve vriend, je weet dat ik je doodgraag zie, maar we praten nu een uur over jouw problemen op het werk en het advies dat ik jou geef, lijkt niet aan te komen. Ik voel mij hier een beetje machteloos in en waar ik behoefte aan heb, is ontspanning na een drukke werkweek samen met jou, mijn dierbare vriend. Ik zou het heel erg waarderen als we het onderwerp nu kunnen veranderen en over positieve zaken kunnen praten, want die zijn er ongetwijfeld ook.
Je geeft je grens aan, je zegt wat je wel en niet meer wilt en je uit tegelijkertijd je appreciatie voor de vriendschap. Als je vriend dit niet kan horen, is het misschien tijd om een nog grotere grens te trekken en afstand te houden.
Stap 3 : herhaal jouw grens
Wellicht moeten mensen wennen aan de nieuwe jij, dus je zal jouw grenzen moeten herhalen. Dat is geen kwestie van kwade wil van de ander. Jouw grens is jouw verantwoordelijkheid, daar moet de ander niet voor zorgen. Regelmatig heb ik het gesprek met cliënten dat ze verwachten dat éénmaal je het gezegd hebt, de ander het wel zal begrepen hebben. Ze geraken teleurgesteld in de reactie van de ander: ‘dan trek ik eens een grens en dan reageert hij zo’. Je kan niet verwachten dat er automatisch een positieve en begripvolle reactie van de ander tegenover staat. Als men gewoon is van jou dat jij altijd ja knikt en nu zeg je nee, dan is het even schrikken en sommigen gaan het ook echt niet leuk vinden. Gaandeweg als jij die spanning leert verdragen en jouw grens gaat herhalen, ga je merken dat na verloop van tijd jouw omgeving dit wel ok gaat vinden en zelfs naar jou opkijkt omdat jij er zo goed in slaagt om je grens te trekken.
Blijft de ander hardnekkig over jouw grenzen gaan, mag jouw grens ook zijn om uit de relatie (vriendschappelijk of ander) te stappen.
Dit was het, tot hier en niet verder, over gezonde grenzen trekken!
Vind jij het lastig om een gezonde grens te trekken, voelt dit erg beangstigend? Ben je bang om anderen teleur te stellen en zorgt dit er keer op keer voor dat jij je laat meeslepen in iets wat je eigenlijk niet wilt? Of voel je een muur om je heen staan die je verhindert om echte verbinding te maken met anderen?
Neem contact op! Samen gaan we op weg om stap voor stap bewust te worden van jouw grens en hoe je deze op een verbindende manier kunt communiceren.