Dit artikel werd oorspronkelijk geschreven in 2017, maar de inzichten zijn vandaag de dag nog steeds relevant. We leven nog altijd in een tijd waarin het belangrijk is om bewust stil te staan bij de balans tussen werk en ontspanning, zelfs tijdens onze vakanties. Laat je inspireren door deze terugblik en ontdek hoe je de kunst van het ‘niks doen’ kunt omarmen voor een meer ontspannen leven.
Afgelopen week was ik op een netwerk event waar enthousiast heen en weer verteld werd over onze mooie vakantiebestemmingen, de indrukken die we hadden opgedaan en de absolute aanraders om te bezoeken. Het enthousiasme werd echter snel overstemd door de verhalen van hoe druk we het in de aanloop van de vakantie nog hadden gehad, hoe we onderweg naar de vakantiebestemming toch nog telefoon kregen, hoe we onze vakantie onderbraken voor het buitenlands bezoek dat we absoluut nog moesten ontvangen en hoe we toch ook maar vakantie namen en thuis bleven om in alle ‘rust’ bij te werken. Dit werd door de andere druk bezette netwerkers met veel begrip en herkenning onthaald dat het toch eens goed kon zijn om rustig bij te werken en dat dit ook een vorm van vakantie was.
HELP, dacht ik, dit is zo herkenbaar… en toch echt een evolutie van de laatste jaren. Vroeger werkten we toch rustig bij, in aanloop van de vakantie en werkten we rustig in, na de vakantie? Waar zijn deze tijden naartoe?
Ik moet niet verder kijken dan naar mezelf om te weten dat ik er ook schuldig aan ben. Ik verlangde al lange tijd naar mijn 4 weken vakantie, waarvan we 2 weken naar Noorwegen zouden gaan. De laatste vrijdagavond heb ik nog tot 22u zaken ‘afgewerkt’. ‘Als ik dit nog afgewerkt heb, kan ik rustig op vakantie vertrekken‘, zeg je dan tegen jezelf.
En dan het fenomeen van ‘erin komen’ in je vakantie (of voor de workaholics onder ons: het fenomeen van ‘afkicken’ van je werkverslaving ;-)):
Je ‘werkt’ dan wel niet meer, ah nee, want je bent mét vakantie, maar je werkt nog wel hard door, zij het op een ander vlak. In het begin valt het niet zo op: Je ‘werkt’ hard om alles ingepakt te krijgen, wat een hele planning was deze keer met een beperkte kofferruimte en alle weersomstandigheden in het verschiet, in combinatie met een sociaal drukbezet weekend voor je zondagnacht vertrekt. Dan kom je toe op je vakantiebestemming en start de volgende planning en organisatie: hoe gaan we het maximum uit 14 dagen Noorwegen halen? Wat willen we zeker gezien en gedaan hebben? De ‘fear of missing out’ hadden we vergeten thuis te laten ;-). Gelukkig komt op een bepaald moment de ‘noodrem’, die ons aanspoort om gewoon eens lekker niks te doen. Vroeger zou ik hier niet naar geluisterd hebben, onder het motto ‘slapen doe ik wel als ik dood ben’ (echt waar, Jezus als ik hieraan terug denk…). Nu niet meer, nu kan ik het effect van heerlijk niksen wel appreciëren als levende mens en kom ik tot de vaststelling dat op tijd en stond eens goed niksen, alleen maar de ‘kwaliteit’ van het leven verhoogt en je intenser laat genieten.
Vanwaar komt die drang toch om steeds in ‘activity modus’ te blijven, zelfs op vakantie?
Ik zie hetzelfde fenomeen bij klanten in burn-out: ze zijn dan wel niet aan het ‘werk’, maar stoppen met ‘hard werken’, doen ze allerminst. Ze gaan door op andere terreinen in hun leven uit een (misplaatst) schuldgevoel, een verantwoordelijkheidsgevoel of een schaamtegevoel naar hun omgeving toe. Ze houden grote kuis, verslinden massa’s boeken, rijden met hun familieleden overal naartoe, sommigen bouwen zelfs een nieuw huis, want nu hebben ze er ’tijd’ voor en ze voelen zich zo schuldig als ze ‘niks’ doen. Terwijl wat hun te doen staat, is juist ‘niks’.
Een vlucht uit de realiteit, bang voor confrontatie met zichzelf, anderen willen pleasen en angst om iemand teleur te stellen, een behoefte aan ‘zinvolheid’ of ‘zingeving: ‘ik doe, dus ik ben’, … (vul zelf maar in); allemaal onderliggende redenen voor deze ‘activity drive’ bij velen van ons. Het paradoxale is dat het continu ‘bezig zijn’, ons leidt naar datgene wat we net niet willen: confrontatie met onszelf en onze eigen ‘begrensdheid’, anderen én onszelf teleurstellen omdat het niet kunnen ‘nee’ zeggen, leidt tot beloftes die we niet langer kunnen nakomen, en ‘betekenisloosheid’ omdat het continu ‘bezig’ zijn telefoon, mail, etc… ons tegenhoudt om kwaliteitsvolle aandacht aan onze dierbaren te geven.
Conclusie en ‘note to self’: Vakantie nemen, hoe doe je dat?
En uiteraard geldt het beoefenen van de kunst van het ‘dolce far niente‘, niet alleen voor tijdens de vakanties. Maar doe op tijd eens ‘niks’ het ganse jaar door. Exact wat ik nu ga doen voor de rest van deze laatste zondag van mijn vakantie. Wie doet er mee?
Hoe weet je of klaar bent om terug te keren naar het werk na burn-out? Het is een vraag die niet zomaar te beantwoorden is. Er is geen checklist die je kan afvinken en dan is het klaar. Het is voor ieder individueel verschillend. In deze blog geef ik vier indicaties mee voor jezelf dat de energie meer in balans is, de veerkracht aangesterkt is, en er ruimte is om zaken bij op je bord te nemen. Ik geef je de keerzijde mee bij elk signaal, mn wat is een indicatie dat je er bijgevolg nog niet klaar voor bent. Dit wil niet noodzakelijk zeggen dat je je re-integratie niet kan opstarten, wel dat je alert moet blijven op je grenzen en op de signalen die je lichaam je geeft.
Signaal 1: Fysiek
Wat zegt jouw lichaam? Ben je fysiek hersteld?
Je hebt lange tijd roofbouw gepleegd op je lichaam door het onvoldoende te voeden, te weinig te laten rusten en er te weinig (of soms te extreem als overcompensatie maar waardoor je het in feite nog erger maakte) mee te bewegen. ZELFZORG is een belangrijk aspect in het herstel bij burn-out. Zelfzorg begint bij zorg dragen voor je fysieke lichaam. Het lichaam is je benzine, je motor die zorgt voor de hoeveelheid energie die je nodig hebt om de dagelijkse beslommeringen met de glimlach aan te kunnen.
Hoe is dat vandaag? Hoe goed zorg je voor lichaam? BE REAL about it. Slaap je terug rustig? Is je slaapkwaliteit in orde? Eet je gezond, beweeg je voldoende en rustig (niet extreem)? Hoe goed zijn die routines ingeslepen? Maw hoe snel komen ze onder druk van de dagelijkse realiteit weer in het gedrang omdat ze nog onvoldoende op je prioriteitenlijst staan? Want dat zal de uitdaging zijn, eens je terug aan het werk bent.
Denk je bij het lezen hiervan, dat zit wel goed, ik weet hoe belangrijk dit geweest is voor mijn herstel en ik luister ondertussen echt wel naar de signalen van mijn lichaam en ik rust op tijd of wanneer mijn lichaam ernaar vraagt ZONDER SCHULDGEVOEL… Dan is dit indicatie nr 1 om je re-integratie aan te vatten.
Signaal 2: Mentaal
Toen je uitviel door je burn-out, leek het alsof je hersenen waren uitgevallen. Je kon je moeilijk concentreren. De kleinste taken organiseren, lukte niet meer. Je vergat je afspraken en jouw organisatievermogen was compleet weg. Relativeren of creatieve oplossingen bedenken voor je problemen lukte niet meer. Je zat vast in je stressbrein.
Vandaag begin je terug te plannen en te organiseren. Je hebt weer ideeën voor projecten (privé en/of professioneel) en kan er van genieten om ermee bezig te zijn. Je voelt zelfs dat plannen en organiseren je stress emmer helpt leeg te maken. Het geeft je een doel, energie én zingeving. Eens je terug aan het werk bent, komt hier nog een planning en doelstellingen bovenop. Het gevaar schuilt erin wanneer je stiekem hoopt om je oude zelf ‘die superwoman of superman’, terug te vinden na je burn-out. Het allerbelangrijkste is dat jij nu weet te DOSEREN en balans te houden ipv alle ballen in de lucht te houden. Hoe lukt dit voor jou?
Signaal 3: Emotioneel
Een werkgerelateerde burn-out wordt gekenmerkt door sterke aversie gevoelens tav het werk. Cliënten spreken over braakneigingen wanneer ze nog maar denken aan het werk. Ze voelen zich misselijk wanneer ze voorbij het werk rijden of ervaren grote spanning, angst en paniekgevoelens wanneer ze fysiek moeten langs gaan op het werk. Het spreekt voor zich wanneer deze heftige emoties tot uiting komen via het fysieke lichaam dat je er niet klaar voor bent om terug te keren. Anderzijds duidt dit ook op het traumatische aspect van het uitvallen door burn-out. Voor veel mensen is het moment van uitvallen, zeker wanneer dit tijdens het werk gebeurt (ik stortte in op het werk, ik kon niet meer stoppen met huilen, ik lag op de grond te wenen met mijn collega’s rond mij, ik kreeg niks meer gezegd aan de telefoon en mijn collega’s keken mij aan, etc…), een traumatische ervaring.
Wanneer je nog vastzit in het slachtofferverhaal: het is de schuld van mijn manager, mijn collega, de werkdruk, etc… en je voelt nog fel de frustratie, boosheid, onmacht, verdriet, etc… tav wat er gebeurd is, dan is dit een tegenindicatie om terug te keren. Je moet deze gevoelens beschouwen als een groot ‘DO NOT ENTER’ bord, zelfs wanneer je je fysiek en mentaal fitter voelt. Het betekent dat je nog in een posttraumatische stress gevoel zit en er nog geen volledige posttraumatische groei of heling heeft plaatsgevonden.
Ben jij door het proces van posttraumatische groei gegaan? Heb je geleerd welke patronen er mee voor gezorgd hebben dat je in die situatie bent terecht gekomen en hoe je hier in de toekomst anders mee kan omgaan (want ja, je leidinggevende gaat niet veranderen, de problemen in de organisatie zijn niet miraculeus opgelost, etc…)? Ervaar je meer rust en zelfvertrouwen wanneer je je grenzen aangeeft? Ervaar je terug plezier en ontspanning uit contact met anderen en kijk je ernaar uit om je collega’s terug te zien? Dan is jouw emotionele veerkracht aangesterkt en kan dit een goed signaal zijn om aan je re-integratie te beginnen.
Signaal 4: Spiritueel
Wanneer het idee om terug te keren, helemaal komt vanuit jouw inner gut en niet omdat je denkt dat het moet omwille van de omgeving, dan is dit zowat de belangrijkste indicatie dat je er klaar voor bent. Wat bedoel ik hiermee? Wanneer je met lijf en rede, met gevoel en verstand kan zeggen: ik ben klaar om terug te keren, ik heb er zelfs goesting in.
Niet omdat je tegen jezelf nog aan het zeggen bent: ik zou nu toch wel moeten terugkeren, want thuis blijven zitten is ook niet de oplossing of anders gaat mijn schoonmoeder weer opmerkingen maken bij het volgende bezoek. Wanneer het idee om terug te keren, voortvloeit uit een stem die gevoed wordt door angst en onzekerheden, ben je echt niet klaar.
Wanneer is dat? hoor ik je vragen. Dat voel je, want dan is er een diepere rust die over je heen hangt. Dit betekent niet dat je geen vragen of onzekerheden meer zal hebben, maar wel dat je vanuit je innerlijk kompas voelt dat het ok is voor jou en niet omwille van trachten te voldoen aan de verwachtingen van de omgeving.
Wanneer jij je fysiek, mentaal, emotioneel én spiritueel weer klaar voelt om aan de slag te gaan, dan is het je huisarts die het finale groene licht geeft. Vervolgens start er een nog een wettelijke procedure voor re-integratie. hiervoor neem je best contact op met je werkgever om de vervolgstappen te zetten.
Schrijf je in voor de workshop: terugkeren naar het werk na burn-out.
Check de energy kalender voor nieuwe data.
Merk je dat je er nog niet helemaal klaar voor bent en wil je hiermee individueel aan de slag?
Neem contact op voor een traject op maat en ik begeleid jou graag naar een succesvolle re-integratie in je job.
In deel 1 van de blog ’tot hier en niet verder’, kon je lezen hoe je ‘(on)gezonde grenzen ontwikkelt en waarom het zo belangrijk is om je grenzen aan te geven. In deze blog ga ik dieper in op hoe je concreet een gezonde grens trekt en op een verbindende manier communiceert.
Stap 1 : een gezonde grens trekken, begint met het VOELEN van jouw grens.
En daar wringt het schoentje al. Je voelt het niet eens omdat je al heel lang geleden hebt geleerd om maar niet te voelen, je aan te passen, jezelf weg te cijferen. Je hebt dus opnieuw ZELFBEWUSTZIJN te ontwikkelen. Terug contact leren maken wat jou energie geeft, wat belangrijk is voor jou. Welke waarden zijn belangrijk in je leven en hoe wil je hiernaar leven? Het betekent zelfliefde en zelfcompassie ontwikkelen om hiervoor te kiezen en nee te zeggen tegen een verzoek van buitenaf. Een verzoek wat niet (meer) bij je past.
Een tweede belangrijke manier om meer ZELFBEWUSTZIJN te ontwikkelen, is terug contact te maken met je fysieke lichaam en te leren voelen wat daar te voelen is. Wanneer iemand over je grenzen gaat, voel je dit ergens in je lijf: je verstijft, je krijgt een krop in de keel, je voelt het kolken vanbinnen, je darmen beginnen te borrelen… JOUW LICHAAM REAGEERT. Wat er gebeurd of gezegd geweest is, blijft op jou plakken. Je blijft erover piekeren en in je hoofd houd je allerlei conversaties met jezelf over wat er gebeurd is.
✏️ Pak pen en papier en schrijf hierover gedurende 10 minuten: Wat precies heeft jou geraakt? Wat doet dit met jou? Welk gevoel heb je hierbij? Waar heb je echt behoefte aan? Wat zou je willen zeggen, etc… op die manier word je je meer en meer bewust van waar nu precies jouw grens ligt en wanneer die geraakt wordt.
Stap 2 : communiceer jouw grens op een verbindende manier, zonder verwijten naar de ander
Ook al lukt het jou misschien niet op het moment zelf, je mag er altijd later op terug komen en alsnog aangeven waarmee je zit. Zeker in het begin, heb je eerst voor jezelf klaarheid te brengen in wat er nu precies in jou is omgegaan en waar je behoefte aan hebt.
Heb je hier helderheid over, communiceer jouw grens volgens de volgende vier stappen:
Ik voeg er graag een vijfde stap aan toe, die niet echt een aparte stap is, maar meer de energie waarmee je jouw grens communiceert en dat is :
👉 Bijv: je vriend klaagt steen en been over zijn werk, maar doet er niks aan en jij hebt het helemaal gehad hiermee want het verhindert om te genieten van een ontspannen moment met je beste vriend. Zeg dan: lieve vriend, je weet dat ik je doodgraag zie, maar we praten nu een uur over jouw problemen op het werk en het advies dat ik jou geef, lijkt niet aan te komen. Ik voel mij hier een beetje machteloos in en waar ik behoefte aan heb, is ontspanning na een drukke werkweek samen met jou, mijn dierbare vriend. Ik zou het heel erg waarderen als we het onderwerp nu kunnen veranderen en over positieve zaken kunnen praten, want die zijn er ongetwijfeld ook.
Je geeft je grens aan, je zegt wat je wel en niet meer wilt en je uit tegelijkertijd je appreciatie voor de vriendschap. Als je vriend dit niet kan horen, is het misschien tijd om een nog grotere grens te trekken en afstand te houden.
Stap 3 : herhaal jouw grens
Wellicht moeten mensen wennen aan de nieuwe jij, dus je zal jouw grenzen moeten herhalen. Dat is geen kwestie van kwade wil van de ander. Jouw grens is jouw verantwoordelijkheid, daar moet de ander niet voor zorgen. Regelmatig heb ik het gesprek met cliënten dat ze verwachten dat éénmaal je het gezegd hebt, de ander het wel zal begrepen hebben. Ze geraken teleurgesteld in de reactie van de ander: ‘dan trek ik eens een grens en dan reageert hij zo’. Je kan niet verwachten dat er automatisch een positieve en begripvolle reactie van de ander tegenover staat. Als men gewoon is van jou dat jij altijd ja knikt en nu zeg je nee, dan is het even schrikken en sommigen gaan het ook echt niet leuk vinden. Gaandeweg als jij die spanning leert verdragen en jouw grens gaat herhalen, ga je merken dat na verloop van tijd jouw omgeving dit wel ok gaat vinden en zelfs naar jou opkijkt omdat jij er zo goed in slaagt om je grens te trekken.
Blijft de ander hardnekkig over jouw grenzen gaan, mag jouw grens ook zijn om uit de relatie (vriendschappelijk of ander) te stappen.
Dit was het, tot hier en niet verder, over gezonde grenzen trekken!
Vind jij het lastig om een gezonde grens te trekken, voelt dit erg beangstigend? Ben je bang om anderen teleur te stellen en zorgt dit er keer op keer voor dat jij je laat meeslepen in iets wat je eigenlijk niet wilt? Of voel je een muur om je heen staan die je verhindert om echte verbinding te maken met anderen?
Neem contact op! Samen gaan we op weg om stap voor stap bewust te worden van jouw grens en hoe je deze op een verbindende manier kunt communiceren.
“Ik wil niet langer over mijn grenzen laten gaan, zei hij. Ik ben altijd zo met de omgeving bezig dat ik niet bij mezelf geraak. Wanneer mensen over mijn grenzen gaan, heb ik het niet eens door. Ik voel mijn grenzen niet. Wanneer ik opkom voor wat ik wil, voel ik mij enorm schuldig. Opkomen voor mezelf, betekent dat dit ten koste gaat van de ander en dat vind ik heel moeilijk. In relaties met anderen is het all the way, dan vertel ik mijn hele leven of ik trek een muur op en houd afstand… Ik wil beter kunnen aanvoelen bij wie ik mij kwetsbaar kan opstellen en bij wie niet ipv telkens opnieuw teleurgesteld te worden. Wat ik wil kunnen zeggen tegen iemand is: tot hier en niet verder… zonder me schuldig te voelen…”
Het thema grenzen is een veel voorkomend thema bij cliënten. In deze blog neem ik je mee in hoe iemand (on)gezonde grenzen ontwikkelt. Welke mechanismen hier aan ten grondslag liggen en waarom het zo belangrijk is om een gezonde grens te trekken. In deel 2 van ‘tot hier en niet verder’, vertel ik je hoe je een gezonde grens trekt en communiceert op een verbindende manier. In de vierde summer episode van de podcast Energiek, kan je geheel nog eens beluisteren: tot hier en niet verder, over gezonde grenzen.
Als baby word je geboren als een spons. Als baby heb je geen grenzen, je hangt volledig af van anderen om te overleven. Je komt met een behoefte tot verbinding op de wereld. Je hebt VERBINDING nodig om te kunnen overleven. Daarnaast ontwikkel je de behoefte aan AUTONOMIE, om je eigen IK te kunnen zijn.
Het groeien in die eigen autonomie betekent in sommige situaties een bedreiging voor de verbinding.
Maw, wanneer het kind in zijn volle autonomie gaat staan, wordt het afgewezen door de ouders. De verbinding wordt verbroken. Dit gebeurt met de beste intenties: de ouders willen het kind veilig houden, weg van gevaar of omdat ze in hun opvoeding bepaalde overtuigingen hanteren en weinig ruimte laten voor andere zienswijzen. En soms, in uitzonderlijke situaties is er helemaal geen ruimte voor de eigen autonomie omdat één of beide ouders kampt met een psychische kwetsbaarheid, zoals depressie, borderline, narcisme, etc… Het kind leert onbewust dat het niet veilig is om zichzelf te zijn of dat er iets mis is met hem. Het kind gaat vervolgens heel erg zijn best doen, de eigen behoeften opzij zetten en meer en meer zorgen voor de ouders om toch maar verbinding te kunnen houden en zich erkend, geliefd, gewaardeerd, etc… te voelen. Die strategie kan leiden tot de ontwikkeling van een grote people pleaser. Eigen grenzen worden bijgevolg niet meer gevoeld. Of het kind trekt een muur op en laat niemand meer toe.
Heb je als kind de boodschap meegekregen dat het veilig is om jezelf te zijn, je eigen autonomie en je eigen authenticiteit te onderzoeken, dan is de kans groot dat je makkelijker een gezonde grens kan aangeven. Reageerden je ouders boos, teleurgesteld of werd je afgewezen, dan heb je als kind de boodschap meegekregen dat het onveilig is om voor jezelf op te komen. Voor iemand die is opgegroeid in een toxische gezinssituatie kan de angst voor het trekken van een gezonde grens zelfs aanvoelen als een doodsangst: ze hebben het gevoel dat ze van de wereld zullen gevaagd worden wanneer ze opkomen voor zichzelf. Alsof ze op zichzelf geen bestaansrecht hebben, er niet mogen zijn. Ze ontlenen hun bestaansrecht als het ware aan het pleasen van anderen.
Zowel in persoonlijke als in professionele relaties is het belangrijk om gezonde grenzen te stellen. Voor jezelf én voor de ander. Zonder die duidelijke grenzen weet jouw omgeving niet waar ze aan toe zijn bij jou. Voor jezelf leidt dit al snel tot teleurstelling, frustratie of onmacht.
Het stellen van een grens, is een dienst die je aan jezelf en aan je omgeving levert: door duidelijk te zijn in hoe je wilt dat anderen jou behandelen, kan je een gezonde relatie met iemand opbouwen en komen tot een diepgaande en authentieke VERBINDING ipv in een BINDINGSPATROON vast te komen zitten (bijv. ik ben het maar waard om graag gezien te worden wanneer ik mezelf en mijn behoeften wegcijfer).
Dit vraagt enige vorm van moed. Het vraagt zelfliefde en zelfcompassie om aan te geven wat werkt voor jou en wat niet. Dit houdt het risico in dat de andere zich teleurgesteld, boos of verdrietig voelt. Leren om niet de verantwoordelijkheid over te nemen over de reactie van de andere, is dé uitdaging. Mensen die gezonde grenzen kunnen aangeven, weten waar ze voor staan en durven hier ook voor te gaan staan, met respect voor de reactie van de ander hierop, zonder hierover de verantwoordelijkheid over te nemen of zich schuldig te voelen.
Klaar om met het trekken van gezonde grenzen aan de slag te gaan?
Lees in deel 2 van ‘tot hier en niet verder hoe je een gezonde grens trekt en communiceert (link naar deel 2 vd blog)
Loop jij nog vast in je schuldgevoel? Voel je je erg angstig wanneer je nog maar denkt aan opkomen voor jezelf tegenover een collega, leidinggevende, partner, vriend, etc… Neem contact op!
Samen gaan we op weg om duidelijk te maken waar jouw grens ligt en hoe je die kan communiceren zonder schuldgevoel.
Ik wil zo graag met hem in overleg gaan hierover. Ik wil hem graag doen inzien dat er wel een manier is die we samen kunnen uitwerken zodat hij geholpen is en ik mijn team niet moet overbelasten. Maar het lukt me nu niet om het gesprek aan te gaan. Ik voel dat ik niet sterk genoeg sta en onmiddellijk in de emotie zal schieten. Ik voel me zo machteloos in relatie tot hem…”
Kristien wil het probleem SAMEN aanpakken, vanuit CONNECTIE samenwerken en komen tot resultaat. Ze begrijpt niet hoe haar collega op een FORMELE MANIER ZIJN POINT OF VIEW wil opdringen zonder overleg. Hoe hij zich zo AFSTANDELIJK kan gedragen en louter vanuit zijn EIGEN BEHOEFTE blijft redeneren, zonder begrip voor haar argumenten. Ze vindt hem erg egoïstisch en helemaal geen team player. En het meest frustrerende is dat de organisatie zegt dat de manier waarop haar collega het aanpakt de juiste is. Zij is het probleem omdat ze een paar keer emotioneel gereageerd heeft vanuit haar machteloosheid. Ze begrijpt er niks van en vraagt zich af of ze wel capabel is. Ze neemt DE SCHULD hierover volledig op haar.
Kristien beschikt over veel PERSOONLIJKE ENERGIE (op zoek naar verbinding) en haar collega zet eerder ONPERSOONLIJKE ENERGIE (vanuit eigen autonomie) in. BEIDEN ZIJN OK, niet beter of slechter dan de andere. Afhankelijk van de context, kan het erg nuttig zijn om meer persoonlijke energie in te zetten of net meer onpersoonlijke energie. Het probleem in communicatie, samenwerken en samenleven ontstaat wanneer er geen flexibiliteit meer is in je handelen en je geen keuzevrijheid ervaart bij het inzetten van je energie.
kunnen begrenzen
tonen zelfrespect
kunnen gepast afstand nemen
kunnen alleen zijn
zijn meer afgestemd op eigen behoeften
formeler, reageren rationeel
voelen zich niet verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen
respecteren de andere in zijn uniciteit
Weinig bemoeizucht
kunnen zich eenzaam en betekenisloos voelen omwille van gebrek aan verbinding met anderen
kunnen makkelijk nee zeggen
kunnen moeilijk grenzen aangeven
centraal staat connectie- verbinding-liefde
nabijheid en samenzijn
Relatie is belangrijk
empathisch – afgestemd op de ander, bezorgd over en begaan met anderen
emotioneel, praten vanuit gevoel
voelen zich verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen
plaatsen samen zijn boven eigenbelang
kunnen gaan ‘bemoederen’ en door anderen ervaren worden als bemoeizuchtig
voelen zich minder alleen of zonder betekenis net omwille van hun goede verbinding met anderen
kunnen moeilijk nee zeggen
De uitdaging voor Kristien is om nu diezelfde onpersoonlijke energie van haar collega te gaan inzetten om haar grenzen aan te geven en duidelijk te maken dat het op die manier niet zal werken voor haar. Als ze hier nog maar aan denkt, komt ze in een gewetensconflict terecht: zo zou het niet moeten gaan, het zou toch veel leuker zijn als we dit op een verbindende manier zouden kunnen oplossen in harmonie met elkaar en met veel empathie voor elkaars problemen hierin.
De realiteit is dat haar collega wellicht niet eens begrijpt wat zij hier allemaal mee bedoelt en hij ervan overtuigd is dat ze toch samen aan het werken zijn! Zij moet gewoon niet zo emotioneel reageren en haar verantwoordelijkheid opnemen. Ieder zijn verantwoordelijkheid dat zou het leven toch veel makkelijker maken.
Hoe zou het zijn, vraag ik haar om wat meer onpersoonlijke energie in te zetten in communicatie met hem? Om wat meer vanuit jouw autonomie te handelen ipv uit ‘samen’.
“Bah” antwoordt ze, zo wil ik helemaal niet worden, dan ben ik mezelf niet meer en ik wil helemaal geen egoïst worden, dat zou ik nooit kunnen.
Nee natuurlijk niet, zeg ik, dat is ook niet de vraag, wel dat je een homeopathische dosis inneemt.
Wat zou er mogelijk worden met een homeopathische dosis?
Ik zou mij niet zo omver laten blazen. Ik zou beter bij mijn standpunt kunnen blijven. Ik zou hem kunnen zeggen dat als hij het zo wilt, we hierover eerst een vergadering moeten houden om dit verder uit te werken.
En wat zou het effect op jezelf kunnen zijn als je dit zo zou brengen? Ja dan zou ik mij wel sterker voelen en minder schuldig. En wat zou het effect op hem kunnen zijn van deze aanpak? Ja, hij zal misschien wel verschieten, maar hij zal misschien eindelijk eens luisteren.
En is dat nu net niet wat je wilt, vraag ik haar: dat je gehoord wordt?
ja dat is zo…
En ervaar je dit als egoïstisch van jezelf? Nee, helemaal niet, want ik moet mijn team beschermen en ik doe het voor hen. Op die manier voelt het aan alsof ik het beste kan geven aan mijn team en tegelijkertijd op een gezonde manier mijn grenzen hierin kan bewaken. En dat is eigenlijk net wat ik wil, concludeerde ze.
Wil jij ook het beste geven aan je team? In verbinding met jezelf en jouw omgeving zonder dat je over je grenzen laat lopen? Neem contact op! Ik begeleid jou graag zodat je met meer energie in je werk en in je leven kan staan.
Een nieuw jaar, nieuwe voornemens, nieuwe intenties, nieuwe doelen… en drie weken later schiet er niks meer van over. En omgekeerd hoe kan het dat mensen ineens een klik kunnen maken en heel erg gedreven zijn om hun doelen te bereiken? En wat kan je hiervan leren?
In de vorige blog deelde ik ‘De vijf belangrijkste redenen waarom je blijft vastzitten in het gevoel geleefd te worden’.
En in deze blog neem ik je mee in de vier stappen die ervoor zorgen dat jij kan loskomen van je gevoel van ‘overwhelm’ en kan evolueren naar meer focus en balans in je leven.
MANIFESTEREN: het in werkelijkheid brengen van je gedachten, ideeën tot gebeurtenissen, evenementen, resultaten of dingen (Alan Seale, het manifestatiewiel)
1. Formuleer & visualiseer jouw intentie
‘if you can dream it, you can do it’ – Walt Disney
Heb jij een doel wat jij wilt manifesteren in je leven, in 2022, dan start het met het duidelijk formuleren van je project. Wat wil je precies bereiken? Welk resultaat wil je zien wanneer het doel gerealiseerd is? Welke film zie je afspelen? Wat ben je aan het doen? Hoe voel je je daarbij? Wat is het hoogste potentieel van je project en wat gebeurt er met jou als je dit kan waarmaken?
Het concreet benoemen van het eindresultaat zorgt ervoor dat je de eerste stap zet naar het in werkelijkheid brengen ervan. Je hersenen kunnen het onderscheid niet maken tussen een visualisatie van je doel en het werkelijk uitvoeren van je doel. Vandaar dat moodboards zo goed werken, ze stimuleren of doen je hersenen geloven dat het er is. En je wordt er ontzettend blij van.
Hierdoor wordt voor jou de drempel om het werk te realiseren van je droom ook veel kleiner. Dat is de kracht van concretisatie & visualisatie.
2. Creëer momentum en goesting
If you dream of success, make sure you’re awake – quoteslifetime.com
Maak connectie met je innerlijk kompas om van daaruit jouw motivatie en goesting te creëren, door jezelf volgende vragen te stellen:
3. Focus jouw mindset
Energy flows, where intention goes (Tony Robbins) – Energie volgt onze gedachte, waar wil jij aandacht aan geven?
Ken je het volgende fenomeen: je werkt hard naar je doelen en toch realiseer je ze niet omdat je stiekem tegen jezelf vertelt dat het je toch niet gaat lukken. En anderzijds, soms realiseer je zonder veel moeite jouw doelen, omdat je er vanzelfsprekend vanuit gaat dat het niet mis kan gaan. Jouw hele mindset is gericht op het realiseren van je doel, zonder afleiding of ruis vanuit je eigen innerlijke stem.
Dus creëer focus in je mindset door
4. Installeer dagelijkse rituelen
Dream, believe, do, repeat
We kunnen heel veel dromen en ideëen hebben, maar wanneer we deze niet vertalen naar de fysieke realiteit, betekenen ze niks.
Wanneer je als doel hebt om meer Q-time met je gezin door te brengen, maar je blijft elke avond achter je scherm zitten ipv aandacht, tijd en energie te spenderen met je gezin, dan ga je op het einde van het jaar geen betere verbinding ervaren met je gezin.
Heb je als doel gezonder te leven, maar denk je, ik heb hier geen tijd voor…? Plan elke dag een wandeling in van een kwartier en kijk wat dit met je doet.
Maak het klein en begin. Stop met het bedenken waarom het allemaal niet kan, en begin gewoon
Grootse of kleinere plannen voor 2022? Nog ondersteuning nodig bij het scherp krijgen wat je precies wilt? Of bij het creëren van de juiste ‘can do’ mindset? Op zoek naar een stok achter de deur?
Neem contact op! Samen maken we van 2022 een spetterend jaar!